বেবেৰিবাং

মেট্ৰিকৰ দেওনা পাৰ হোৱাৰ পাছত বিজ্ঞান শাখাত নাম লগালো।আগৰ কেৱল এখন বিজ্ঞানৰ পাঠ্যপুথিৰ ঠাইত পদার্থ বিজ্ঞান,ৰসায়ন বিজ্ঞান, জীৱ বিজ্ঞানৰ দেখিলেই ভয় লগা কিতাপে ঠাই ললে।

দ্বিতীয় বার্ষিকলৈ পোৱাৰ লগে লগে  থিঅৰি ক্লাছৰ লগতে প্ৰেক্টিকেল ক্লাছো আৰম্ভ হ’ল। লেব’ত এপ্ৰন পিন্ধি "ছল্ট টেস্ট" কৰোতে নিজকে কিবা ডাঙৰ বিজ্ঞানী বুলি ভবা হলো। যেন এই হঠাৎ কিবা এটা জগত টোলপাৰ লগোৱা বস্তু আৱিস্কাৰ কৰিম। টোলপাৰ লগাবলৈ কিবা আৱিস্কাৰ কৰিলো নে নাই সেয়া মই নাজানো পিছে ৰসায়ন বিজ্ঞানৰ লেব’ত লগৰ দুটামানৰ লগত টেস্ট টিউব ভঙাৰ ৰেকর্দ কৰি কলেজত যে টোলপাৰ লগাইছিলো সেয়া ঠিক মনত আছে। প্ৰিন্সিপাল চাৰে এবাৰ লেবলৈ আহি কিবা ৱার্নিং দিয়া কথাও মনত পৰে।

এতিয়া আহো আচল কথাটোলৈ । জীৱবিজ্ঞানৰ প্ৰেক্টিকেল’ৰ ক্লাছত আমাক ভেকুলী  কাটিবলৈ শিকোৱা হৈছিল। টেবুলৰ সোঁমাজতে ওলোটাকৈ পেলাই পেটটো কাটি দিয়াৰ পাছতো বহুত সময়লৈকে ভেকুলী টোৰ হৃদযন্ত্ৰটো উঠা নমা কৰি থাকিছিল। তাকে দেখি বাকিবিলাকৰ কি ভাব হৈছিল নাজানো মোৰ কিন্তু একেবাৰেই ভাল লগা নাছিল। ক্লাছত উৎপাত কৰিব পাৰো, ক্লাছৰপৰা পলাব পাৰো, দীপাৱলিত শিক্ষকে নেদেখাকৈ আলু বম ফুটাব পাৰো কিন্তু এই কটা মেলা কথা কলেই মোৰ হাত ভৰি পেটতে লুকাইছিল।

অশান্তিৰ আন এটা কাৰণো আছিল। প্ৰেক্টিকেলৰ কাৰণে ভেকুলী ছাত্ৰ ছাত্ৰীয়ে নিজেই যোগাৰ কৰিব লগীয়া হৈছিল। মই তেতিয়া হোস্টেলত আছিলো। হোস্টেল’ত থকাৰ বাবে ময়ো নিজেই ভেকুলী  যোগাৰ কৰিব লগা হৈছিল। কৰবাত ভেকুলীৰ টোৰ-টোৰনি শুনিলেই ছার্ক মাছে তেজৰ গোন্ধ পালেই চিকাৰৰ সন্ধানত যোৱাৰ নিচিনাকৈ দৌৰি গৈছিলো ভেকুলী ক’ত আছে বুলি বিছাৰি।

সেইসময়ত ভেকুলী ধৰিবলৈ গলে হাতত পলিথিন পিন্ধি লৈছিলো। ভেকুলী ধৰিবলৈ ঘিণ নলগা নহয়।কিন্তু পলিথিন পিন্ধাৰ অন্য এটা কাৰণো আছিল। ভেকুলী ৰ মূত যাতে হাতত নপৰে। মানুহে ভেকুলী  ধৰিলে ভেকুলী য়ে ৰক্ষা পাবলৈ হাততে মূতি দিয়ে। আৰু ধৰিবলৈ যোৱাজনেও যদি আগতিয়াকৈ প্ৰতিকাৰ নলয় তেন্তে স্বাভাবিকতেই তেও ভেকুলী টো এৰি দিব লগাত পৰে। ভেকুলীৰ মূতেৰে হাত লেতেৰা কৰাতকৈ ভেকুলীটোকে এৰি দিয়া ভাল। সেই সুযোগতে ভেকুলীয়ে পলাই পত্ৰং দিয়ে। অথাৎ কবলৈ গলে  মূত্ৰ বিসর্জনেই হৈছে ভেকুলীৰ আত্মৰক্ষাৰ উপায়।

এতিয়া ভেকুলীৰপৰা ভূতৰ কথালৈ আহো ।  কালি অ ক ব’ত এটা ভৌতিক গল্প পঢ়াৰ পাছত এনেয়ে লগৰ এজনৰ লগত ভূতৰ বিষয়ে কথা পাতি আছিলো। ভূত আছেনে নাই, যদি আছে ভূত দেখিবলৈ কেনেকোৱা, ভূতৰ কিহ’লে ভয় ইত্যাদি কথাবিলাক। কথা প্ৰসংগত বন্ধুজনেই উল্লেখ কৰিলে যে ভূতৰ হেনো প্ৰস্ৰাৱলৈ ভয়। সৰিয়হ, কটাৰীৰ কথা শুনিছিলো কিন্তু প্ৰস্ৰাৱৰ কথা মই জনা নাছিলো। কথাষাৰ শুনি চাৎকৰে কথা এষাৰ মনলৈ আহিল ..আমি যে প্ৰায়েই এষাৰ কথা কও বা শুনা পাও  “আমুকে সেইদিনা ভূতৰ ভয়তে মূতি দিলে” তাৰমানে ভূতৰ পৰা বাছিবলৈহে ভয় খোৱা মানু্হজনে মূতি দিয়ে নেকি বাৰু? মানুহক ভয় খোৱাবলৈ আহি মানুহে মূতা দেখি ভূতে নিজেই ভয় খাই যায় আৰু মুহুর্ততে হৰলুকি মাৰে। বেঁজক খৰে খালে বুলি ইয়াকে কৈ চাগে ।

অভিজ্ঞতা নথকাৰ বাবেই মই এই কথাষাৰৰ সত্যতাৰ ওপৰত অভিমত ৰাখিবলৈ অপাৰগ। কেৱল চিনেমা বা সাধুকথাতহে আজিলৈকে এ্নে কথা শুনি আহিছো। কিন্তু যদিহে কথাষাৰ সঁচা হয় তেন্তে মানুহে ভয়তে মূতি দিয়া আৰু ভূতৰ মূতলৈ ভয় এই দুয়োটা কথাৰ মাজত যে কিবা সমন্ধ আছে তাক নুই কৰিব নোৱাৰি। নিজে বাচিবলৈ ভেকুলীয়ে মূতি দিয়াৰ নিচিনাকৈ মানুহেও আত্মৰক্ষাৰ হেতু ভূতৰ ভয়ত মূতি দিয়ে বুলি কলে ভুল কোৱা নিশ্চয় নহব ।

যদি সেয়াই সত্য তেনেহ’লে ভয়তে মূতি দিয়া মানুহজনক অলপধতুৱা বুলি ঠাট্ৰা কৰাতকৈ তেখেতে যে ভূতকো “এন্টিজেক” দিব পাৰিলে তাৰ বাবে তেওৰ উপস্হিত বুদ্ধিক ( যদিও সেয়া  স্বতঃস্ফুত) আমি প্ৰশংসাহে জনোৱা উচিত। ।