Showing posts with label অভিজ্ঞতা. Show all posts
Showing posts with label অভিজ্ঞতা. Show all posts

Monday, November 25, 2013

পৰীক্ষা

এই পৰীক্ষা আহিলেই মোৰ বেয়া লাগে – দিনৰ দিনটো পঢ়ি থাক – মূৰত সোমালে বাৰু থিকেই আছে কিন্তু নুসোমালে একা ৷৷ মাথা চাথা একেবাৰে বেয়া হৈ যায় ৷৷ কেতিয়াবা কেতিয়াবা ভাবো – নপঢ়াকৈয়ে দি দিও নেকি বাৰু পৰীক্ষাটো – দেখা যাওক কৰ পানী কলৈ যায় –
আগতে তেনে নকৰা নহয় - এবাৰ কৰিছিলোঁ – নপঢ়াকৈয়ে পৰীক্ষা দিছিলোঁ –
ইঞ্জিনিয়াৰিংৰ প্ৰথম বৰ্ষ – ফিজিক্সৰ পেপাৰ – আমাৰ পৰীক্ষাৰ ফাইনেল মূল্যাংকনত দুটা ক্লাছ টেষ্টৰ মাৰ্কো যোগ হয়৷ এন্ড টাৰ্ম ৫০ নম্বৰ, দুটা ক্লাছ টেষ্টৰ ২X২০= ৪০ নম্বৰ আৰু এচাইনমেন্টৰ ১০ নম্বৰ মুঠ ১০০ মাৰ্কচ৷
দুয়োটা ক্লাচ টেষ্ট এন্ড টাৰ্ম হোৱাৰ আগতেই হৈ যায়, গতিকে ক্লাচ টেষ্টত ভাল নম্বৰ পালে আৰু এন্ড টাৰ্মলৈ চিন্তা নাই৷ তাতে এচাইনমেন্টত ১০ ভিতৰত কমেও ৫ মাৰ্কচ মান পোৱাৰ তো নিশ্চয়তা থাকেই –
প্ৰথম ক্লাছ টেষ্টত ২০ ৰ ভিতৰত ১৭ পালো৷ বেয়া নাছিল মাৰ্ক৷ দ্বিতীয় টোতো ২০ ৰ ভিতৰত ১৪ পালো৷ গতিকে দুয়োটা ক্লাছ টেষ্ট মিলাই মোৰ মাৰ্ক হ’ল ৪০ ৰ ভিতৰত ৩১৷ মনে মনে হিচাপ এটা কৰি চালো – এচাইনমেন্টত যদি ৫ ও পাও তেতিয়াও মই ৫০ মাৰ্কৰ ভিতৰত ৩৫ ৰ ওপৰত এন্দ টাৰ্ম নিদিয়াকৈ পাই আছো– বাকী এন্দ টাৰ্মৰ ৫০ মাৰ্কৰ পৰাও কিবা এটা নহয় কিবা এটাটো আনিমেই –
মানে মই এন্ড টাৰ্ম নিদিয়াকৈয়ে এই পেপাৰখনত পাছ হৈ আছো৷ কেনে আৰু !!!!

কথাটো ভাবি মনটো ফূৰ্ত্তি লাগি গ’ল৷ পাছ বুলি জনাৰ পাছত কিহতেনো মই পঢ়ো আৰু?? মই আৰু এন্ড টাৰ্মৰ কাৰণে নপঢ়িলো – গোটেই ৰাতিটো লগৰকেইটাৰ লগত আড্ডা দি ৰাতিপুৱা পৰীক্ষা দিবলৈ গ’লোঁ – প্ৰশ্নকাকত দেখিহে থৰ কাছুটি হেৰাল – প্ৰশ্নবোৰ জনা জনা যেন লাগিছে কিন্তু মনলৈ দেখোন একো উত্তৰ অহা নাই –দুই ঘন্টা মান যুজি যুজি কিবা কিবা লিখি পৰীক্ষা হ’ল পৰা ওলাই গুচি আহিলো –


ফলাফল আহিলত দেখিলো – ৫০ ৰ ভিতৰত মই মাত্ৰ ১১ হে পালো সেই বিষয়টোত- দুয়োটা ক্লাছ টেষ্টত ২০ নম্বৰৰ পৰীক্ষাটোত মই তাতোতকৈ বেছি নম্বৰ পাইছিলোঁ -

Tuesday, November 12, 2013

পাচপৰ্ট এপ্লিকেচন -- অসম আৰু কেৰেলা

২০১০ চন৷ ইঞ্জিনিয়াৰিং পাচ কৰাৰ পাচত চাকৰিত সোমাবলৈ লোৱাৰ লগে লগে কোম্পানীয়ে পাচপৰ্ট বিচাৰিলে৷ তেতিয়ালৈকে পাচপৰ্টৰ কথা ইমানকৈ ভবা নাছিলোঁ৷ বিশেষকৈ পাচপৰ্ট আবেদন কৰোতে হোৱা মানুহৰ দুখ-কষ্টৰ কথা শুনিয়ে আমনি লাগিছিল৷ লগৰ কেইবাটাৰো দেখিছিলোঁ পাছপৰ্ট লৈ কি অৱস্থা৷ সেয়েহে ভাবিছিলোঁ যেতিয়ালৈকে দৰকাৰ নহয় তেতিয়ালৈকে মই এই আহুকালবিলাকৰ কাষ নাচাপোঁ৷ 

কিন্তু কোম্পানীয়ে বিচাৰিলে যেতিয়া উপায় নাইকিয়া হ’ল৷ এপ্লাই কৰিলো পাছপৰ্টৰ বাবে৷ 
এমাহ-দুমাহ হৈ গ’ল৷ পুলিচ ভেৰিফিকেচনৰ একো খা-খবৰ নাই৷ পাছত দেউতাই চিনাকি মানুহ এজনক সুধি গম পালে মোৰ ফাইলটো স্থানীয় থানালৈ পঠিওৱা হৈ গ’ল৷ কিন্তু পুলিচৰ পিনৰ পৰা একো খা-খবৰেই নাই৷ সেয়েহে বন্ধত ঘৰলৈ যাওঁতে নিজেই যাম বুলি ঠিক কৰিলোঁ পুলিচ থানালৈ৷ 

ডিচেম্বৰৰ শীতকো আওকাণ কৰি এদিন পুৱাই পুৱাই থানালৈ গ’লো ৷ থানালৈ অহা উদ্দেশ্যৰ কথা কবলৈহে পালো এজন পুলিচে সুধিলে “ বিদেশলৈ যোৱা নেকি ???” যেন পাচপৰ্ট মানুহে বিদেশলৈ যাবলৈহে বনায়৷ ( কথাটো অৱশ্য ইমান মিছাও নহয়)৷ 

অলপ সময়ৰ পাছত ভাৰপ্ৰাপ্ত বিষয়াজন আহিল৷ অলপ সময় মোৰ ফাইলটো লিৰিকি বিদিকি চাই কুটিল হাঁহি এটা মাৰি মোলৈ ক’লে – 
“পাছে ভাইটি চাকৰি কৰিবা, বিদেশলৈ যাবা পইচা ঘটিবা ৷ এই কামটো কৰি দিয়াৰ বাবে আমাকো কিবা এটা কিন্তু দিব লাগিব”

আজিলৈকে কাকো ঘোচ দি পোৱা নাই৷ আৰু এনেকুৱা পৰিস্থিতিৰো আগতে সন্মুখীন হোৱা নাই৷ সেয়েহে মই একো কি কম কি নকম একো বুজিব নোৱাৰিলোঁ৷ একো নকৈ তেওঁলৈ মই হেবাংটোৰ নিচিনাকৈ চাই থাকিলোঁ৷ 

পুলিচ বিষয়াজনে মোৰ মনৰ অৱস্থাটোৰ কথা গম পালে হ’বলা৷ তেও নিজেই কলে – কামটো কৰি দিম বাৰু৷ তুমি দেউতাক পঠিয়াই দিবা৷ এতিয়া যোৱা৷ 

এনেই এইবিলাক কথা-কান্ড ভাল নালাগে, তেওঁৰ কথা শুনি মই ভালেই পালো৷ ঘৰলৈ গুচি আহিলো৷ দুই তিনিদিনৰ পাছত চুটি শেষ হোৱাত কৰ্মস্থলীলৈ ঘূৰি আহিলো৷

দুই তিনি মাহ মান একো খা-খবৰ নাই৷ এদিন হঠাৎ পাছপৰ্ট এপ্লিকেচনৰ ষ্টেটাছ পঢ়ি দেখিলো – পুলিচ ৰিপোৰ্ট আহিল – কিন্তু ৰিপোৰ্ট ADVERSE আছিল৷ মই ঘৰৰ বাহিৰত থকাৰ প্ৰমাণ দিয়া নাছিলোঁ৷ পাছপোৰ্ট অফিছে গুৱাহাটীত মোক আকৌ প্ৰমাণ দাঙি ধৰিবলৈ ক’লে৷ কিন্তু সেইসময়ত মই বাংগালোৰত থকা বাবে যাব নোৱাৰিলোঁ আৰু সেইবাৰলৈ পাচপৰ্টৰ আশা বাদ দিলো৷ দুই তিনি মাহ মানৰ পাছত দেখিলো মই ভবাৰ দৰেই মোৰ আবেদন প্ৰক্ৰিয়াটো বন্ধ কৰি দিয়া হৈছে৷ তাৰমানে পাছপোৰ্ট পাবলৈ আকৌ নতুনকৈ এপ্লাই কৰিব লাগিব৷ 

যি কি নহওক, লাইনত থিয় হৈ থাকি এপ্লাই কৰা, পুলিচ ভেৰিফিকেচনৰ ঝামেলা আৰু ক’ত কি এইবিলাক দেখি সিদ্ধান্ত কৰিলো দৰকাৰ হ’লেহে পাচপোৰ্টৰ কাৰণে আকৌ আবেদন কৰিম৷ 

২০১৩ – কেৰেলা 

ইতিমধ্যে তিনি বছৰ পাৰ হৈ গল৷ পাছপোৰ্ট আবেদন প্ৰক্ৰিয়াটো টেক্নলজিৰ পৰশ পৰি আগতকৈ বহুত সহজ হৈ পৰিল৷ ইন্টাৰনেটৰ জৰিয়তে ঘৰৰ পৰাই বহি বহি আবেদন কৰিব পৰা হ’ল৷ সেয়েহে যোৱা অক্টোবৰ মাহত কেৰেলাত কোজিকোড়’ৰ পৰা পাছপোৰ্টৰ কাৰণে অনলাইন এপ্লাই কৰিলো৷

নিজৰ সুবিধামতে এপইন্টমেন্টো ল’লো আৰু সেইমতে ৩ অক্টোবৰ তাৰিখে পাছপৰ্টৰ অফিচলৈ তথ্য-পাতি ভেৰিফিকেচনৰ কাৰণে গলো৷ তাত দেখিবলৈ পালো কেনে সুন্দৰ ভাবে পৰিচালনা কৰা হৈছে গোটেই প্ৰক্ৰিয়াটো৷ সকলো কাম সময়মতে একো জঞ্জাল নলগাকে নিয়াৰিকৈ কৰা হৈছে৷ কোনো আবেদন কৰ্তাই লাইনত থিয় হ’ব লগীয়া হোৱা নাই৷ এজেন্টৰ লগত দৰ-দাম কৰিবলগীয়া হোৱা নাই৷ অফিচৰ বিষয়াসকলো যথেষ্ট শৃংখলাবদ্ধ৷ দেখি ভাল লাগিল টেক্নল’জিয়ে যে কেনেকৈ পৰিৱৰ্ত্তন আনিছে আমাৰ জীৱনলৈ৷ তথাপিতো বাৰু আমি কিয় পৰিৱৰ্ত্তনৰ প্ৰতিৰোধ কৰো৷ যি কি নহওক আগতে নিদিষ্ট কৰি দিয়া সময় অনুসৰিয়েই মোক ভেৰিফিকেচনৰ কাৰণে মাতিলে আৰু সকলো কাম সময়মতে ৩০-৪৫ মিনিটৰ ভিতৰত হৈ গ’ল৷ 

এতিয়া মোৰ আৰু পাছপোৰ্টৰ মাজত আছে মাথো পুলিচ ভেৰিফিকেচন৷ ভয় লাগিল এইবাৰো কিজানি আগৰ বাৰৰ দৰে হয়৷ পুলিচে নছোৱাব নেকি আকৌ এইবাৰো৷ পাচে সেই ভয়ে মোৰ মনত খোপনি পুতিবলৈ সময় পোৱাৰ আগতেই ৭ দিনৰ পাছতেই এদিন মোক স্থানীয় পুলিচ থানাৰপৰা পুলিচ ভেৰিফিকেচনৰ কাৰণে মাতি পঠিয়ালে৷ সময় দিয়া মতেই পাছদিনা মই স্থানীয় পুলিচ থানালৈ গলো৷ তেখেতসকলে মোৰ প্ৰমাণ-পত্ৰ সমূহ চালে আৰু এটা চহী লৈ মোক পঠিয়াই দিলে৷ পইচা-পাতিৰ কথা একোৱেই নকলে৷ মাত্ৰ ৫-১০ মিনিট সময়ৰ কাম৷ 

এতিয়া আৰু ভয় নাই৷ পুলিচ ভেৰিফিকেচনো হৈ গ’ল আৰু ইন্টাৰনেটত পাছপোৰ্ট পৰ্টেলত সময়ে সময়ে দেখা পালো মোৰ পাছপোৰ্ট এপ্লিকেচনৰ অগ্ৰগতি৷ অক্টোবৰ মাহৰ ১৯ তাৰিখে পাছপোৰ্ট আহি মোৰ হাতত পৰিলহি৷ আবেদন কৰাৰপৰা সময় ল’লে মাথো ১৮ দিন৷ ইমান কম সময়তে পাছপোৰ্ট পালো আৰু আটাইতকৈ ডাঙৰ কথা নিজৰ জেপৰপৰা অতিৰিক্ত এটকাও খৰচ কৰিব লগীয়া নহ’ল৷ 

কিন্তু জমনি কথাটো হ’ল যোৱা সপ্তাহত আমাৰ অসমৰ ঘৰলৈ স্থানীয় পুলিচ থানাৰ পৰা ফ’ন আহিছিল৷ পুলিচ ভেৰিফিকেচনৰ কাৰণে মোক তেওঁলোকে হেনো মাতিছে৷ পাছপোৰ্ট আহি মোৰ হাততো পৰিলহি আৰু অসম পুলিচৰ ভেৰিফিকেচন সম্পূৰ্ণ হোৱা নাই ?? মন কৰিব মই তৎকাল শাখাত পাছপোৰ্টৰ কাৰণে এপ্লাই কৰা নাছিলোঁ সাধাৰণ শাখাতহে কৰিছিলোঁ৷ সাধাৰণ ভাবে আবেদন কৰিলে পুলিচ ভেৰিফিকেচন সম্পূৰ্ণ হোৱাৰ পাছতহে পাছপোৰ্ট দিয়া হয়৷ অসম পুলিচৰ এনে কাণ্ড দেখি আচৰিত লাগিল৷

এয়া যি কি নহওক, কেৰেলা কিয় দেশৰ one of the most advanced state আৰু আমাৰ অসম one among the least developed state সেই কথা বুজিবলৈ বেচি সময় নালাগিল মোৰ৷৷

Monday, September 2, 2013

এক মিঠা অনুভূতি

যোৱাকালি এখন গাঁৱৰ ঘৰলৈ গৈছিলো৷ আমি তা পাওগৈ মানে সন্ধিয়াই লাগিছিল৷ চাৰিওফালে সেউজীয়া ধাননি পথাৰৰ মাজত নতুনকৈ সজা এটা সৰু ঘৰ৷ লাইট আছিল যদিও আমি গৈ পোৱাৰ অলপ পাছতেই লাইট গ’ল৷ 

বাহিৰৰ পৰিবেশটো ভাল লগাত ভিতৰৰপৰা চকী এখন আনি বাহিৰতেই বহিলো –

এটা সম্পূৰ্ণ গাৱলীয়া পৰিবেশ৷ পথাৰৰপৰা অনবৰতে ৰিবৰিব কৈ এজাক চেঁচা বতাহ বৈ আছিল৷ গা-মন জুৰ পেলাই দিয়া এজাক নিৰ্মল বতাহ৷ চাৰিওফালে অন্ধকাৰ৷ দূৰৈত কাৰোবাৰ ঘৰত ঢ়িমিক ঢ়ামাক কৈ চাকি জিলিকিছে৷জোনাকি পৰুৱাবিলাকেও তাৰ মাজতে দেও দি দি নাচি উৰি ফুৰিছে৷ পৰিবেশটো আৰু মনোমোহা কৰি তুলিছে চাৰিওফালৰপৰা ভাহি অ্হা জিলি,কুমটিৰ মাতে৷ ওপৰত এখন মুকলি তৰা ভৰ্ত্তী আকাশ, বহুত দিনৰ মূৰত যেন তৰাৰে থাহ খাই থকা আকাশ এখন ইমান সুন্দৰকৈ দেখা পালো৷ বহুত পৰ ধৰি আমি তাকেই চাই থাকিলো – সৰুতে হাতীপটি, ধ্ৰুব তৰা বিছাৰিচিলো৷ কালিও একেই উৎসাহেৰে পুনৰ আকাশত তৰা বিচৰাত লাগি গলো- কিমান দিন যে হ’ল এনে এখন আকাশ নেদেখা –

অলপ পাছত দেখিলো দাদা এজনে আহি ঘৰৰ কাষেৰে বৈ যোৱা জানটোত টৰ্চ মাৰি ঘুৰি ফুৰিছে৷  কৌতুহল বশত কি কৰিছেনো চাবলৈ গৈ দেখিলো – জানটোত বহুত মাছ৷ পানীত সৰু সৰু বহুত মাছ৷ দাদা এজনে টৰ্চ মাৰি মোক এটা গৰৈ মাছো দেখুৱাই দিলে -
প্ৰায় এক ঘন্টা মান তেনেদৰে কটোৱাৰ পাছত ঘৰলৈ উভতি আহিলো – মনত বহুতো মিঠা অনু্ভূতি লৈ –

Tuesday, July 30, 2013

ৰ’দ নিদিয়া আৰু বৰষুণ নপৰা মানুহ

ৰাতিপুৱা ৪ বাজিবৰ হ’ল৷ এতিয়াও এচাইনমেন্ট টো শেষ হোৱা নাই ৷ আজিও সূৰ্য্যোদয় হোৱাৰ আগত শুব পৰাৰ আশা একেবাৰে কম ৷ এতিয়াও ৰুমত গ্ৰুপৰ লগৰকেইটাৰ ব্ৰেইন ষ্টৰমিং চলিয়েই আছে৷

দুৱাৰখন খুলি বেলকনিলৈ ওলাই আহিলো৷ এচাতি চেচা বতাহে আহি মুখখন চুই গ’ল৷ যোৱা এটা বছৰত শেষৰাতিৰ এই বতাহজাক যেন মোৰ অতি চিনাকী হৈ পৰিছে ৷ বতাহজাকেও যেন বুজি পায় আমাৰ কথা ৷ গা-মন সতেজ কৰি তোলা এই বতাহজাকে উদ্যম ঘুৰাই অনাত কেতিয়াও বিফল নহয় ৷ মা'ৰ ৰাতিপুৱাৰ চাহটুপিৰ দৰেই কাম কৰে বতাহজাকে ৷

যোৱা এটা বছৰত কিমান যে পৰিৱৰ্ত্তন আহিছে জীৱনলৈ ৷ যেতিয়া আন মানুহ শোৱাপাটীৰপৰা উঠে সিহঁত শুবলৈ যায় ৷ ৪-৫ ঘন্টাৰ টোপনী মাৰি কৰ্কশ এলাৰ্মৰ শব্দত সাৰ পাই উঠি দৌৰ মাৰে পুনৰ ক্লাছলৈ ৷ ব্ৰেকফাষ্ট কৰাই নহয় প্ৰায়েই ৷ প্ৰথম আহোতে খুবেই কষ্টকৰ হৈছিল কিন্তু এতিয়া এইবিলাক সাধাৰণ হৈ পৰিছে ৷ কৰিব লাগিব এয়াই৷ বিকল্পটো নাই আমাৰ হাতত ৷

হঠাৎ সৰুতে পঢ়া গাত ৰ’দ নিদিয়া আৰু বৰষুণ নপৰা মানুহজনৰ সাধুটো মনলৈ আহি গ’ল৷ মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰি থাকিলো সাধুটোৰ কথা ৷ এলেহুৱা ৰাজকুমাৰৰ স্হান আছেনে বাৰু আজিৰ যুগত? আছে কিয় নাথাকিব!! নহ'লে আমাৰ ৰাহুল বাবাই আজি ইমান ফটফটাই থাকিব নোৱাৰিলে হেতেন হয়৷ কিন্তু মইতো তেও নহয়৷ সোণৰ চামুচ মুখত লৈ জন্ম হোৱা নাই৷ আজি মই গাত ৰদ নিদিয়া আৰু বৰষুণ নপৰা মানুহজন হ’বই লাগিব ৷ ইয়াৰ কোনো বিকল্প নাই

“ঐ লাগি ধৰিলি যে বাহিৰত গৈ ৷ সোনকালে আহ পি পি টি বনাই চাবমিট কৰিব লাগে ৷ ডেদলাইন আছে ৬ বজাত”  ৰুমৰ ভিতৰৰপৰা ভাহি আহিল লগৰটোৰ মাত – আহ কি যে অনুভৱ এই ডেদলাইনৰো ৷ সকলোৱে ডেদলাইনৰ পাছে পাছে দৌৰে ৷ সকলোৱে কয় ইয়াত- “deadlines are sacrosanct”

এটা দীঘল নিশ্বাস এৰি ৰুমৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিলো –
মনে মনে আওৰালেো ৰবাৰ্ট ফ্ৰষ্টৰ কবিতাটো –

“The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep”

লেপটপটো খুলি বহি পৰিলো বাকী থকা কামখিনি শেষ কৰাৰ উদ্দেশ্যৰে ৷ মনত পৰিল আকৌ ৰ'দ নিদিয়া আৰু বৰষুণ নপৰা মানুহজনৰ কথা !!!!

Saturday, July 6, 2013

লাইফ বনাব লাগে

কিমান আৰু পঢ়িম??? সেই তাহানিৰেপৰা একেষাৰ কথাকে শুনি আহিছো।

এইবাৰ ভালকৈ পঢ়ি ল। এইটো পৰীক্ষা পাছ কৰিলে আৰু চিন্তা নাই একেবাৰে লাইফ বনি যাব।
মেট্ৰিক’ৰ আগতে মা দেউতাই তেনেকৈয়ে কৈছিল। ভালকৈ পাছো কৰিলো। ভাল চাই কলেজ এখনত এডমিছনো ল’লো। কিন্তু ক’তা লাইফ দেখোন একেই থাকিল, ক’তো একো সলনি হোৱা নেদেখিলো। মা দেউতাই কোৱামতে দেখোন মোৰ লাইফটো বনি নগল। কৰবাত বাৰু কেনা থাকি গ’ল নেকি। সঁচাকথা কবলৈ গলে তেতিয়া আগতকৈ পঢ়াৰ কাৰণে প্ৰেছাৰ বাঢ়িলহে। এইবাৰ আকৌ উপদেশবাণী আহিল যে সেই সময় হেনো কেৰিয়াৰ বনোৱাৰ সময়। মেট্ৰিক পাছ কৰাৰ পাছত এই দুইবছৰতেই কেৰিয়াৰৰ দিশ নির্ণয় হয়। কেনেবাকৈ ভালকৈ পঢ়া-শুনা কৰি ডাক্তৰ-ইঞ্জিনিয়াৰিংৰ লাইন ধৰিব পাৰিলে আৰু কোনো কথা নাই। লাইফ বনি যাব। গতিকে শেষবাৰৰ কাৰণে ভালকৈ পঢ়ি লও বুলি  এইচ চি বার্মা, ইৰদভ পঢ়িবলৈ ল’লো। বর্ডৰ পৰীক্ষাৰ লগতে এন্ট্ৰেন্স পৰীক্ষা বিলাকৰ কাৰণেও নিজকে সাজু কৰিলো।
 
  কষ্টৰ ফলো নোপোৱাকৈ নাথাকিলো। এন আই টি ত চিটো পালো। ভাবিলো ইঞ্জিনিয়াৰ বনি গলো যেতিয়া এতিয়া আৰু মোক কোনে পায়। এতিয়া মই উঠি ৰজা বহি ৰজা। লাইফ বনি গ’ল। কলেজত এবাৰ সোমালো যেতিয়া ইঞ্জিনিয়াৰ হৈয়ে ওলাম। তাৰ পাছৰ লাইফ কেনে মজা হ’ব আৰু। পাছে স্বপ্ন ভংগ হবলৈ বেছি দেৰি নালাগিল। যেতিয়া প্ৰথমটো ক্লাছ টেষ্টত নিজৰ নম্বৰবিলাক দেখিলো আৰু ছিনিয়ৰে মোৰ নম্বৰ চাই সাৱধান বাণী শুনালে গম পালো মানে আগৰ সেই মাৰাথনৰ শেষ পইন্ট টো মই পোৱাহিয়েই নাই। এতিয়াও মই শেষ পইন্ট পাবলৈ বহু যোজন বাট। ভালকৈ চাই দেখিলো চাৰিওফালে দেখোন সকলোৱে কেৱল প্ৰতিযোগিতাত নামিছেসকলোবোৰ  লাগি আছে নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰাত। বাকীবোৰে যেতিয়া লাগি আছে মই কিয় পাছ পৰি থাকিম।

   আকৌ আৰম্ভ কৰিলো আধা হৈ ৰোৱা মাৰাথন। চাৰি বছৰৰ মূৰত ডিগ্ৰী পালো, সফলতাৰে ইঞ্জিনিয়াৰ হৈ ওলাই আহিলো। কেম্পাছ প্লেছমেন্টত এটা চাকৰি পাইছিলো। এতিয়া ভাবিলো চাকৰি হৈ গ’ল যেতিয়া লাইফ পুৰা বনি গ’ল। এতিয়া আৰু কষ্ট কৰিব নালাগে। সেই হিছাপত লাইফ বনি যাব লাগিছিল। কিন্তু নবনিল- কৰবাত কিবা কেনা আকৌ লাগিল বোধহয়। জীৱনলৈ একো পৰিৱর্ত্তন নাহিল। চাকৰিত জইন কৰাৰ দুদিন পাছতেই গম পালো যে এইবিধ দেখোন পঢ়া-শুনাতকৈয়ো বেছি কামোৰ। কেৱল কাম কাম আৰু কাম। জীৱনৰ অর্থই যেন নাইকিয়া হৈ গ’ল। গম পালো দেখিবলৈ,শুনিবলৈ ভাল বুলি কলে কি হ’ব এই চাকৰি বোলা বস্তুটোৱে দেখোন জীৱনৰ আনন্দ নাইকিয়া কৰাত একেবাৰে অনুঘটকৰ দৰে কাম কৰে। নাই এইদৰে নচলিব। লাইফটো বনাবলৈ ইমানদূৰ আহিলো যেতিয়া এতিয়া এৰি দিয়াত নাই।

আকৌ লাইফ বনোৱাৰ কিবা উপাই আছেনেকি বিছাৰিবলৈ ধৰিলো। অলপ অধ্যয়ন কৰি গম পালো আজিকালি সাধাৰণ ইঞ্জিনিয়াৰিংৰ ডিগ্ৰীৰে লাইফ বনাব নোৱাৰি। কেনেবাকৈ যদি উচ্চ শিক্ষা ল’ব পাৰো তেতিয়াও লাইফ বনি যোৱাৰ আশা আছে। সিদ্ধান্ত কৰিলো মাষ্টাৰ ডিগ্ৰী লম। গম  পালো যে আই আই এমৰ পৰা এম বি এ কৰিলে হেনো ভাল চাকৰি পায়। লাইফ বনি যাব তেতিয়া। শুনি ভাল পালো। হওক তেও লাইফটো বনি যোৱাৰ আশাৰ বন্তিকন যে নুমাই যোৱা নাই। আৰম্ভ কৰিলো আকৌ আই আই এমৰ এন্ট্ৰেন্স পৰীক্ষাৰ কাৰণে পঢ়া। দিনত চাকৰি আৰু বাকী সময়ত পৰীক্ষাৰ কাৰনে পঢ়া। লাইফ’ত আনন্দ কৰাৰ আশা আকৌ বাদ দিলো এটা বছৰৰ কাৰণে।

  পৰীক্ষা দিলো আৰু চিটো পালো। এইবাৰ সকলোৱে ক’লে একেবাৰে জেগাত আহি পৰিছোহি হেনো মইমোৰ লাইফ বনি গ’ল আৰু  কৰিবলৈ একো নাই মোৰ। দুটা বছৰৰ পাছত হেনো মই ৰজাৰদৰে জীৱন কটাব পাৰিমমনতো একেবাৰে ফুলি উঠিল। সপোনেই হওক বাৰু কিন্তু ইমানদিনে ভাবি অহাৰ দৰে লাইফটো বনি যোৱাৰ সপোন যে আকৌ দেখিবলৈ পৰা হৈছো। কিন্তু কলেজলৈ অহাৰ পাছতেই গম পালো যে ইয়াত সোমাবলৈ যিমান টান তাতোতকৈ বহুগুণে টান দেখোন ইয়াৰপৰা ওলাই যাবলৈ। আগতে আই আই এমত সোমোৱাৰ সপোন দেখিছিলো এতিয়া আই আই এমৰপৰা ওলোৱাৰ সপোন দেখা হ’লোআগতকৈ যেন মাৰাথানৰ চোকটো বাঢ়িলহে দিনৰ দিনটো কেছ স্টাদি, এছাইনমেন্ট, পি পি টি আদিতেই ব্যস্ত থাকো। ভূতৰ ওপৰত দানৱ পৰাদি ক্লাছটেষ্ট, কুইজ আদি উপসর্গবিলাকটো মূৰৰ কামোৰণি হৈ আহিবলে অনবৰতে সাজু হৈ থাকেই।

  গম পালো মোৰ লাইফটো মই সেই তাহানিতে ভবাৰ নিচিনাকৈ আই আই এমটো বনি নুঠিল এতিয়া আশাৰে ডিগ্ৰীটো লোৱালৈ বাট চাও। মনতে ক্ষীণ আশা এটা পুহি ৰাখিছো কিজানি তেতিয়া লাইফটো বনি যায়। কিন্তু এই ছিনিয়ৰবিলাকে দেখোন বেলেগ কিবা কথাহে কয়।  ছিনিয়ৰৰ পৰামর্শ মতে এই দুই বছৰতেই হেনো যিমান মৌজ-মস্তি কৰিব পাৰি সকলো কৰি লব লাগে তাৰ পাছত হেনো কামৰ বাহিৰে কৰিবলৈ একোৱে নাথাকে লাইফটোত মই দেখোন এতিয়াৰ অৱস্হাটোকে বেয়া দেখিছো আৰু ছিনিয়ৰে কয় আহিব লগীয়া দিনবিলাক হেনো ইয়াতকৈয়ো বেছি নিৰস। মানে মোৰ লাইফটো নবনিবই নেকি বাৰু কাহানিও মই ভবাৰদৰে??

এতিয়া মাজে মাজে ভাবো তাহানিৰে পৰা যে শুনি আহিছো এই লাইফ বনি যোৱাৰ কথা এইটো বাৰু সঁচা নে মৰীচিকা ??? এই লাইফ বনোৱাৰ চক্কৰটোত ফচি দেখিছো মোৰ জীৱনৰ লাভ-লোকচানৰ সমীকৰণটোত দেখোন মই বৰ বেয়াকৈয়ে ঘাটি খালো। এতিয়াৰপৰা আৰু লাইফ বনোৱাৰ চিন্তা নকৰো। বৰ ঠগ খালো দেই !!! আজি ভাবিছো যে এতিয়াৰপৰা লাইফ বনোৱাতকৈ লাইফ এন্জয় কৰাতহে গুৰুত্ত্ব দিম। হ’ল আৰু বহুত!!! ইমান চেষ্টাৰ পাছতো যেতিয়া লাইফ বিছৰামতে নবনেই লাইফটো উপভোগ কৰাই ভাল। যলৈ যেনেকৈ ই গৈ থাকে গৈ থাকক নিজে নিজেই মই আৰু চিন্তা কৰি মূৰ ঘমাই নাথাকো।।



(এতিয়া আকৌ লগৰ কেইটামানৰ  চিভিল ছার্ভিছৰ পৰীক্ষাত সফলতা দেখি মাজে মাজে ভাবো কেনেবাকৈ আই এ এচ হৈ যাব পাৰিলেও লাইফ বনি যাব। কিন্তু ৰিক্স কিয় লও বাৰু? ইমানদিনে ফাঁকি খাই আহিছো এতিয়াও যদি একেটাকে হয়।) 

Saturday, June 8, 2013

অ ক ব আৰু মোৰ অসমীয়া



সোমবাৰৰপৰা আকৌ ক্লাছ আৰম্ভ হ’ব। কথাটো ভাবি ধৰিব নোৱাৰিলো মোৰ ভালেই লাগিছেনে নে বেয়া লাগিছে। খুব সম্ভৱ ছাত্ৰ জীৱনৰ শেষ অধ্যায়। এফালে কলেজত লগৰ সকলোকে লগ পোৱাৰ আনন্দ, কেৰেলাৰ নৈসর্গিক মন জোৰোৱা দৃশ্যৰ আনন্দ আনফালে আকৌ সেই আনন্দৰ লগতে কিতাপ, ক্লাছ,কেচ স্টাদি, প্ৰজেক্ট, প্ৰেজেন্টেচন আদি মূৰৰ কামোৰণিবোৰো উপসর্গ হৈ আহিবলৈ আছেই।  ঠিকেইটো গোলাপৰ লগতেই কাঁইট থাকে। 

  যোৱা দুটা মাহ কেনেকৈ গ’ল গমকেই নাপালো। দিল্লীৰ সেই উৎকত গৰমতো আমি ভাল মৌজ-মস্তি কৰিলো। গধূলী সময়ত ইন্ডিয়া গেটৰ সন্মুখত ঘূৰি ফুৰা,ঘাঁহনিত বহি আদ্দা দিয়া, দিল্লী মেট্ৰত উঠি অলৈ তলৈ যোৱা নইডাত থাকোতে কাৰেন্ট গ’লেই লগৰকেইটাৰ লগত মল’ত গৈ চিনেমা চোৱা ইত্যাদি ক’ত কি যে কৰিলো। তাতোতকৈয়ো মজাৰ কথা আছিল- ৰাতি কাৰেন্ট গ’লে চাদৰ ওপৰত গৈ আদ্দা দিয়াটো। কেতিয়াবা আদ্দাত ৰস ইমানেই উঠিছিল যে পাছত কাৰেন্ট আহিলেও আমি ৰুমলৈ নাহি ওপৰতে ৰাতিটো কথা পাতি পাৰ কৰি দিছিলো।

কিন্তু কোনোবাই যদি মোক প্ৰশ্ন কৰে যোৱা দুই মাহত আটাইতকৈ মই বেছিকৈ কি কৰি ভাল পালো, খুব উপভোগ কৰিলো সেয়া নিসন্দেহে হ’ব অসমীয়াত পুনৰ লিখিবলৈ লোৱাটো। লাজ লাগিবৰে কথা কিন্তু কবলৈ গ’লে অসমীয়া লিখিবলৈ পাহৰিয়ে গৈছিলো বুলি ক’ব পাৰি। মোৰ মনত নপৰে ২০০৫ চনত উচ্চ মাধ্যমিকৰ অসমীয়া বিষয়ৰ পৰীক্ষা হৈ যোৱাৰ পাছত মইযে কেতিয়াবা অসমীয়াত কিবা লিখিছিলো। কেৱল অসমীয়াত লিখাহে নাছিলো, অসমীয়া পঢ়িবলৈ কিন্তু এৰা নাছিলো। বন্ধত ঘৰলৈ গলেই নতুনকৈ প্ৰকাশ পোৱা কিতাপকেইখন পঢ়িবলৈ পাহৰি যোৱা নাছিলো। 

 ২০১৩ মে মাহত মোৰ দাদাই অ ক বৰ এটা পষ্ট পঢ়িবলৈ কৈছিল। খুব সম্ভৱ "প্ৰাগত মোহব্বতে" আছিল লেখাটি। মোৰ পঢ়ি খুব ভাল লাগিল। পষ্টটো পঢ়ি মই ভাবিলো ময়ো অসমীয়া লিখিবলৈ লও। কিন্তু লিখো বুলি ক’লেইটো লিখিব নোৱাৰো। যোৱা ৮ বছেৰে মই কিজানি বাক্য এটাও অসমীয়াত লিখা নাই। তথাপিতো ভাবিলো- মই নতুন ভাষা এটা শিকিবলৈ লোৱা নাই নহয়। নিজৰেই মাতৃভাষাতহে পুনৰ লিখাৰ কথা ভাবিছো।  দেখা যাওক কৰ পানী কলৈ যায়। তাতে কথা এটা আছেই নহয়- “মন থাকিলেই চন বকৰা মাটিতেই ধন”

  লেপটপ’ত চফ্টৱেৰ ইনস্টল কৰি ললো। দুই তিনিদিনমান এনেয়ে আখৰা কৰাৰ পাছত কীৱর্ড খনৰ লগত অলপ চিনাকি হোৱাত লাহে লাহে অসমীয়াত মনলৈ অহা ভাববিলাক টুকি ৰাখিবলৈ ললো। অফিছ’ত কাম নথকাৰ সময়ত www.xobdo.org  লৈ গৈ ভুল যেন সন্দেহ হোৱা বানান বিলাক লিখি চালো। প্ৰথমতে এপাচি শাকত এটা জলকীয়াৰ নিচিনাকৈ ১০ টা শব্দ লিখিলে ২-৩ টাহে শুদ্ধ হৈছিল।  সেইসময়ত বানানৰ ভুলতকৈ মই অসমীয়াত যে লিখিব পাৰিছো তাকে লৈহে  ফুর্তি কৰিছিলো। অনবৰতে অ ক বৰ লিখনিবিলাক পঢ়ি থাকিছিলো। বানান শুদ্ধকৈ লিখাত ইয়ো মোক বাৰুকৈয়ে সহায় কৰিলে। 
 
   এদিন ভুলে শুদ্ধই লেখা এটি লিখি পষ্ট কৰি দিলো । সদস্যসকলৰ সঁহাৰিয়ে যথেষ্ট অনুপ্ৰাণিত কৰিলে। কোনো কোনোয়ে ভুল কেইটায়ো শুধৰাই দিলে। লিখি থাকিলো মই। হঠাৎ মই অনুভৱ কৰিবলৈ ধৰিলো কিবা এটা যেন পৰিবর্ত্তন আহিছে মোৰ জীৱনলৈ। সোনকালেই বুজি উঠিলো যে মই অসমীয়া লিখি ভাল পোৱাৰে পৰিণতি সেয়া। ভাল পোৱা কিবা কাম কৰি থকাৰ আনন্দই সুকীয়া। মনলৈ যি ভাব আহে তাকে লিখি থাকিবলৈ ললো আৰু লিখি থকাৰ প্ৰত্যকটো মুহুর্তকে উপভোগ কৰিবলৈ ললো। আজি যেন মোৰ কাৰণে অসমীয়াত লিখাটো নিচা হৈ পৰিছে। কিবা এটা লিখাৰ কথা ভাবিলেহি মনটো ভাল লাগি যায়। কাম কৰি থাকোতে যেতিয়া টোপনিয়ে হেঁচা মাৰি ধৰে ( বিশেষকৈ দুপৰীয়া ভোজনৰ পাছত) উলিয়াই লও কিবা এটা লিখিবলৈ অসমীয়াত। তৎমূহুর্ততে টোপনী পলাই পত্ৰং দিয়ে। আগৰ ভাগৰ,অৱসাদ বোৰেও যেন আজিকালি মোক ভাল নোপোৱা হৈছে। মন কৰিছো আজিকালি তেখেতসকলে বৰ ঘনাই মোক দেখা নিদিয়ে। ভাল পোৱা কাম কৰাৰেই ফল হয়তো এয়া ।

এতিয়া যেতিয়াই মোৰ কিবা কৰিবলৈ মন নাযায় উলিয়াই লও লেপটপটো আৰু আৰম্ভ কৰি দিও লিখা মনলৈ আহি থকা ভাববিলাক ।  নিজৰ মাতৃভাষাত লিখাৰ আনন্দ আনভাষাত লিখাৰ আনন্দই জানো দিব পাৰিব?
             চিৰ চেনেহী মোৰ ভাষা জননী

Monday, June 3, 2013

আম আৰু আম আদমি



বজাৰলৈ ওলাই গ’লো গধূলি সময়ত-
ভাবিলো আজি মই ভাত ৰান্ধিম।শাক পাচলি কেইটামানকে লৈ যাও-

শাক পাচলিৰ দোকানীজনক ফ্ৰেন্স বিনৰ ফালে আঙুলিয়াই প্ৰশ্নবোধক দৃষ্টি এটা দিলো-
উত্তৰ আহিল- ১২০ টকা কিলো।

শুনি তবধ মানিলো- কি কয় হে। মানুহ মাৰিব দেই।
নাই বিন নাখাও। এইবাৰ ফুলকবিলৈ চকু গ’ল – ৫০০ গ্ৰাম হ’ব কি নহব কিজানি –
শীঘ্ৰেই তাৰো উত্তৰ পালো-
৫০ টকা হেনো এপাহ কবিত – বজাৰত সঁচাকৈয়ে জুই লাগিল দেই- 

ইয়াৰ পাছত আৰু বেলেগ কিবা শাক-পাচলিৰ ফালে চকু দিবলৈ সাহ নহল-

পাছে মোক খা মোক খা কৰি থকা আমকেইটা দেখি ৰব নোৱাৰিলো। ঘৰত থকা হ’লে কিজানি আমেই আম হ’লহেতেন। আবেলি নিমখ জলকীয়া দি খোৱা টেঙা আম,ভাতৰ লগত আমৰ চাটনি, মিক্সাৰ গ্ৰাইন্দাৰটোত গাখীৰেৰে সৈতে বনোৱা মেংগ মিল্কছেকৰ কথা মনলৈ আহি গল।  

অলপ সাহ গোটাই দোকানীজনক সুধিলো- “পাছে কেনেকৈ দিছে আম?’ মনতে ভাবিছো কিল’ ৭০-৮০ টকামান হ’লে লৈ যাম আৰু-

দাদা ৩০ টকা কিল’- লৈ যাওক লৈ যাওক.. ৰত্নাগিৰিৰ আম।
পাচলে কি ক’লে শুনা নহ’ল আৰু মোৰ। ৰত্নাগিৰিৰ আম হয়নে নহয় তাকো চিন্তা কৰা নহ’ল- 

দোকানীজনক ক’লো – দিয়া দিয়া- ভাল চাই ২ কিল’ আম দিয়াছোন-

বাকীবোৰ শাক পাচলি আমাৰ সাধ্যৰ বাহিৰত। এতিয়া আমিবোৰ “আম আদমিৰ” কাৰণে আমেই সকলো আৰু।